Corona & Watermäken

Na, Water­mä­ken, jift et wat Nie’et?
Wat sall ick säj­jen Fru Her­zo­gin? Noch immer en bet­chen Coro­na un noch wat.
Water­mä­ken, Coro­na is nißt Nie’et. Willt wi hoo­pen, dat wi nu bal­le ganz mid­de dorch sind.
Fru Her­zo­gin, wi har­ren nu wahr­haf­tig kein Grund tau’n lamen­teern. Uns kon­ne dat Virus nißt anhäb­ben. Sei da oben in öhren Slott un ick hier unde op Pos­ta­men­te.
Rich­tig! Wenn ick ut mie­nen Slott­turm kie­ke, bemar­ket mick ohne­hen kein ein. Wer glöbet hüte noch an Speu­ke­ri?
Na ja, Fru Her­zo­gin, dafor hätt de Lü’e hüt­tau­da­ge ganz anne­ret, wovor se Ban­ge hätt oder sick gru­seln. Düs­se Virus speu­ket dorch de gan­ze Welt, un alle Welt gru­selt sick ban­nich.
Water­mä­ken, de Schein­schen ok?
Un wie, Fru Her­zo­gin, un wie. Se hätt alle tau­ho­o­pe allet dra­ne­sett, düt Beist von Virus Paro­lie tau jeben. De Jeschäf­te und Gast­hü­ser maken tau, de Min­schen jeben sick nich mehr de Hand, fal­len sick nich mehr bie jede Jele­jen­heit um en Hals, blie­ben mehrs­ten­d­eils in Huuse, un wer ruut moß­te, maken se sick wat vor dat Muul, damid­de hei kei­nen dat Coro­na anhaus­ten kon­ne.
Ja, ja, Water­mä­ken, so sind use Schein­schen. Alle tre­cken an einen Strang. Blots de Stadt­rat, de strub­be­le sick un kon­ne sick nich einig wern, wat for en The­ma nu wirk­lich wich­tig for ne Rats­sit­zung is.
Fru Her­zo­gin, ick häb­be et ja nu immer wed­der mid­de­kre­jen, as de Schein­schen Bör­jer blots mit en Kopp eschüd­delt hätt. Wecke mei­nen: „De ple­jet mal wed­der blots öhre Eitel­kei­ten“, anne­re säj­jen wat von Arf­ten täl­len. Un immer wed­der höre man: „Hätt de kei­ne annern Sor­jen?“
Ja, ja, Water­mä­ken, de mün­ni­je Bör­jer den­ket sick sien Deil. Un doch, kie­ke dick mal umme: Ober all, hier in Schei­nich, in Düt­sch­land, ach, wat säj­je ick, in de gan­ze Welt hat’en begrep­pen, dat in swa­re Tie­ten blots eins wich­tig is: tau­sam­me stahn, sick hil­pen, anne­re Mut maken.
Ja, Fru Her­zo­gin, wenn düs­se Art Min­schlich­keit in de Köp­pe von de Min­schen anne­koomen is un sick da fest­sett, denn wör­re mick nich ban­ge um use schö­ne Welt.